Bij aankomst in Gambia heb ik nogal wat problemen gehad op het vliegveld in Banjul. In Nederland verliep alles gladjes, geen enkel probleem. Tijdens het scannen in Banjul ontdekte men elektronica (mobieltjes) in mijn koffer en ja hoor, ik werd aangehouden en zou niet door mogen zonder eerst tax betaald te hebben. Ik heb op een nette manier geprobeerd uit te leggen wat de bedoeling was van deze mobieltjes die ik bij mij had, maar geen enkel pardon van de heren. Men wilde dat ik ruim 200 euro zou betalen voor het invoeren van deze *Merchandising*.
Op dat moment voelde ik al een beetje boosheid opkomen, vermoeid van een vlucht die vertraging had gehad en het was er snikheet. Volgende beambte erbij. Wederom weer uitgelegd dat het geen handel was, verteld over mijn stichting en weer verteld wat de bedoeling was van deze mobieltjes, de prijs zakte …… 150 euro…… de mobieltjes werden weer keurig in mijn tas gedaan. Ook met deze prijs was ik het niet eens. Komt de volgende beambte: nou mevrouw doe dan maar 100 euro. Mijn bloed ging een beetje koken, want ik neem aan dat er een standaard prijs is voor “invoeren” waar je niet zo maar mee kan knoeien. Weer de mobieltjes uit de tas, weer tellen en weer een uitleg van mij.
Vervolgens komt er een politiebeambte de ruimte binnenlopen die inmiddels (bleek achteraf) gewaarschuwd was door de mensen van de ALSRE die mij op stonden te wachten. Ik kende de man niet, maar hij zei heel enthousiast: Hi Dianne welcome back again to the Gambia en ik dacht ik speel het spel wel mee en begroette hem ook als een hele goede bekende. Het zweet droop onderhand mijn schoenen in. Ook het praatje van deze politieman mocht niet baten. “Nou mevrouw we maken een deal…… mobiele telefoontjes weer in de tas …… 70 euro”, waarop ik weer aangaf dat ik het er niet mee eens was.
Vervolgens werd mij gevraagd wat ik dan wel zou willen betalen…… Ineens, het duurde inmiddels al 1,5 uur, ging er bij mij een stop door. Vermoeid en verhit als ik was (en niet alleen door de zon) schoten de tranen mij te hulp. Inmiddels was de chef Douane er ook al bij gekomen, was ik geregistreerd als een foute????… Enfin een hele administratieve rompslomp. Ook deze chef wilde in eerste instantie dat ik 75 euro zou betalen (weer een ander bedrag pffff). Toen heb ik zelf de tas maar voor zijn neus leeggegooid en gezegd… houden jullie dat zooitje maar, ik betaal er geen enkele Dalasie voor!!!!!! Daar stond ik dan, gutsend van het zweet, waterlanders, 9 ambtenaren om mij heen. Er werd snel een dame van het vliegveld bijgeroepen. De heren wisten blijkbaar niet meer wat ze met mij (en mijn tranen) aan moesten. Wederom volgde er een verhit gesprek. Uiteindelijk kregen ze wellicht door dat al die wisselingen van prijzen (of was het de emotionele en boze reactie van mij waar ze geen raad mee wisten???) geen goede reclame was voor The Gambia. De mobieltjes werden ineens keurig in de tas gedaan en met de belofte dat ik voortaan met een begeleidend schrijven/verzoek voorzien van een stempel van het dorpshoofd aan kom draven, kreeg ik mijn paspoort terug en permissie het vliegveld te verlaten zonder iets te betalen.
De mobiele telefoontjes zijn inmiddels overhandigd aan de mensen waarvoor zij bedoeld waren, hun dank was en is nog steeds groot en uiteraard dank ook ik zelf de schenkers van de mobieltjes dat zij het mij mogelijk gemaakt hebben de mensen van Kubuneh blij te maken. Het maakt het communiceren een stuk makkelijker op deze manier.
De Jeep die wij in november 2008 hebben geschonken aan de ALSRE ziet er goed verzorgd uit, wordt motorisch goed onderhouden en rijdt perfect door de bushbush heen over super hobbelige wegen. Ik heb de trip naar de Kubuneh nu zelf mogen ervaren in de Jeep en kan ook niet anders zeggen dat het een geweldig voertuig is. Mijn vrijwilligers aldaar zijn nu in staat om vaker naar het dorp te gaan en alles te monitoren zoals zij dat zelf noemen.
Het opzetten en de groei van de bananen op de plantage loopt ietwat traag vanwege de droogte daar. De waterputten die zij gegraven hebben waren op 2 na totaal uitgedroogd en leveren net te weinig water op. Nu gaan ze daar eerst aan werken door verstevigingen te maken met cement en door de putten dieper te graven voordat het regenseizoen begint. Hiervoor heeft onze stichting een financiële bijdrage geleverd. Zodra dit in orde is zullen wij de volgende bananenstekken aan gaan schaffen. Tijdens mijn bezoek aan Kubuneh heb ik ervaren dat de vrouwen en de jongelui daadwerkelijk hun best doen en heel blij zijn met onze financiële hulp.
Inmiddels is er ook een muziekgroep opgestart, genaamd Musical Friends of Kubuneh/ALSRE. Deze groep zal in de toekomst optredens gaan geven bij hotels e.d. om op die manier inkomsten te verwerven. Ze zijn enthousiast en hebben een geweldige show voor mij uitgevoerd.
De school heb ik dit keer vanwege tijdgebrek niet bezocht. Bovendien moeten wij voor het bouwen van de school nog de nodige bouwstenen verkopen aan sponsors en donateurs. Maar we gaan zeker weten ook met dit project door. Wel heb ik onderweg een bezoek gebracht aan een klein schooltje in Bundung.
